Judo: Πολεμική τέχνη ή άθλημα;
Το τζούντο είναι άθλημα που σε γυμνάζει, αλλά παράλληλα σε μαθαίνει να αμύνεσαι. Στην πραγματικότητα ο αθλητής χρησιμοποιεί την δύναμη του αντιπάλου του για να τον ανατρέψει. Όσο δυνατότερα κινηθεί εναντίον του, τόσο ευκολότερα τον ανατρέπει. Οι λαβές είναι βασισμένες στο να μπορεί κάποιος να ρίξει πιο μεγαλοσώμους αντιπάλους από αυτόν χωρίς να χρησιμοποιήσει τη δυναμή του αλλά πιο «ευγενικό» τρόπο.
Αυτή ήταν και η επιθυμία του ιδρυτή του τζούντο Τζιγκόρο Κάνο, που γεννήθηκε στην Ιαπωνία το 1860. Ήταν πτυχιούχος πολιτικών και οικονομικών επιστημών, αλλά και άριστος γνώστης της παιδαγωγικής της φυσικής αγωγής και των πολεμικών τεχνών. Θέλησε να δημιουργήσει μία πολεμική τέχνη, ένα άθλημα, με τους λιγότερους δυνατούς τραυματισμούς. Άλλωστε judo, σημαίνει ο δρόμος της ευγένειας και της ευλυγισίας ( ju =ευγενής – δεξιοτέχνης, do = οδός). Αλλά βασικός στόχος του αθλήματος εκτός από την διάπλαση του ανθρώπινου σώματος και την διαμόρφωση του ανθρώπινου χαρακτήρα, μέσω της πνευματικής και ηθικής πειθαρχίας ήταν (και είναι) να μετατραπεί το τζούντο από μία νέα πολεμική τέχνη,σε πραγματικό τρόπο ζωής.
Το τζούντο έγινε ολυμπιακό άθλημα το 1964 και για τις γυναίκες το 1992. Εκτός από την Ασία και την Ευρώπη όλος ο κόσμος έχει λατρέψει το τζούντο. Είναι παντού το ίδιο και πραγματικά ενώνει τα έθνη. Όλοι παίζουν τζούντο, το αγωνιστικό επίπεδο είναι εξαιρετικά υψηλό και ο συναγωνισμός τεράστιος. Επίσης το τζούντο είναι άθλημα των Special Olympics.
Στην Ελλάδα εμφανίστηκε λίγο μετά τον B΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Το 1977 αναγνωρίστηκε επίσημα ως άθλημα και εντάχθηκε στο ΣΕΓΑΣ, ενώ το 1985 ιδρύθηκε η Ελληνική Ομοσπονδία Τζούντο, που σήμερα έχει μεγάλο αριθμό σωματείων αθλητών και αθλητριών. Αγωνιστικά η χώρα μας έχει να επιδείξει πολλές επιτυχίες, με αποκορύφωμα το χρυσό μετάλλιο του Ηλία Ηλιάδη στους ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας το 2004.